آتانازی(خودکشی) یکی از مباحث مهم و معاصر فقهی و حقوقی است که از دیر‌‌باز در مغرب زمین مطرح شده، در میان مسلمان نیز گسترش یافته و درآموزه‌های قرآنی و اسلامی قرن‌ها پیش از عصر روشن‌گری در غرب یعنی در هنگام نزول آیات کلام‌الله المجید بر پیامبراکرم(ص)، قرآن کریم دربارۀ آن موضع‌گیری نموده است. ازاین‌رو، مسألۀ پژوهش حاضر، این است که نگرش فقه حنفی و برخی از حقوق وضعی دربارۀ آتانازی بیماران لاعلاج یا صعب العلاج چیست و تفاوت تلقی‌ها در تحریم و تجویز آن از چه مباحثی ناشی می‌شده است؟ یافته‌های تحقیق با روش توصیفی و تحلیلی این است که آتانازی افراد یادشده در فقه حنفی به تبع گزاره‌های قرآنی و روایی حرام تلقی شده است. این تحریم هم برآیند نوع هستی‌شناختی و انسان‌شناختی در نظرگاه اسلامی و فقه حنفی بوده است. ولی نگاه برخی حقوق وضعی خودکشی(قتل) بیماران نام‌برده شده را قانونی دانسته که قرارداد اجتماعی آن را در اثر نوع برداشت ویژه از هستی و انسان تجویز نموده است.
)